Collage week 11

Hoewel ik dacht dat het me weer niet zou lukken om een collage te maken, was daar Lieke.

Zij had er echt zin in en met vereende krachten ( ik had de plaatjes al) is het gelukt.

Het glas-in-lood was een makkie, dat zijn afbeeldingen van ramen die ik in het verleden heb gemaakt.

De bus is een echte Engelse, van internet. De tarieven zijn van een energie maatschappij en tussen de plaatjes hebben we nog een stukje stof - textiel- geplakt, wat helaas minder mooi uitgevallen is. Wellicht door teveel lijm van mijn kant.

Met zwarte stift heb ik nog wat lijnen getrokken, in de stijl van mijn eigen g.i.l.ramen. En zo istie op de valreep toch nog gelukt. Volgende week de laatste alweer. Ik blijf hopen dat de laatste me ook zal lukken.

Misschien wel weer op woensdagmiddag met de hulp van ……

Collages

Door omstandigheden is het opnieuw niet gelukt om een collage te maken. De woorden (fabeldier tram zentangle duifgrijs en bubbels)  hadden me teveel zoektijd gekost. Ook de creativiteit liet het even afweten. Daarbij komt nog dat ik door mijn vervelende hand-polsartrose nu links een brace draag. Dat helpt niet mee.

Wel heb ik een paar fotootjes voor jullie.

Allereerst eentje van mijn knutseltafel, waarop een kladje van de laatste 4 collage-opdrachten. Mijn goede wil spreekt er wel uit, nietwaar?

Dan een plaatje van een onbewust gemaakte inktvlek in mijn knutsellaken. Het lijkt wel een vroeg paaskuikentje, vind je niet?

En tot slot een symbolisch leeg kader met een speciale hug voor al die diehards die het collage-maken nu al 10 weken achter elkaar volhouden! Ik hoop volgende week weer te kunnen aansluiten, en kom deze week zeker bij jullie kijken!

Zondagfoto

Deze zondag kon ik mijn moeder  (“omaatje”  wordt ze tegenwoordig steeds vaker genoemd) na lange tijd weer eens ophalen.

We hebben lekker geluncht in Sluis, samen met een deel van de familie.

Zoals altijd sloot mijn moeder haar lunch af met haar favoriet: een ijsje met advocaat en slagroom.

Op de terugreis van Sluis naar Breskens hebben we heerlijk “ gepolderd” en genoten van deze prachtige zondag!☀️☀️☀️

Uitzicht

Wat een mooi weer is het toch deze week. Afgelopen dinsdag maakte ik deze foto’s al wandelend langs de zee. Het was wat heiig en dat zorgde voor prachtig turquoise- blauw richting Vlissingen.

Collage week 8

De woorden van deze week waren niet gemakkelijk: beige, kriskras, ijsvogel, pastoor en gouden boekjes. Nu heb ik sowieso al niet veel keuze aan tijdschriften om plaatjes in te zoeken, want ik heb tijdens  mijn verhuizing vorig jaar heel veel tijdschriften weggedaan. Nu spijt van, natuurlijk. Daarbij had ik nog nooit “ ge- collageerd” en moest veel dingen ontdekken. Bijv .Welke lijm ik het beste kan gebruiken, of hoe ik een blad “ leuk”  opvul. Maar… ik heb wel veel glasraampjes ( glas-in-lood) gemaakt en vaak geschilderd. En met die ervaringen ben ik Conny ‘s collage- projecten ingestapt. Je ziet die stijl ook in de collage van deze week terug.

Voor de basis heb ik vlakken met o.a. beige geschilderd. Uit een vogelboek en van internet heb ik plaatjes gekopieerd c.q. geprint en op de geschilderde basis een plekje gegeven.

De pastoor in het beige midden, daarboven een op een visje duikende ijsvogel ( tja… de printer gaf groenig in plaats van blauw) en de gouden boekjes, extra aangezet met een goudstift, heb ik ( een beetje geordend) kriskras geplaatst. Een paar stukjes golfkarton zorgden voor verdere opvulling. Hier en daar heb ik nog wat opgevuld met Poscastiften en Rembrandtskrijt.

Zondagfoto

 Nou, het is nog nét zondag, dus de foto’s mogen nog Zondagfoto heten.

Deze keer geen buitenfoto ( die ik meestal maak als ik op weg ben naar mijn moeder) maar eentje van binnenuit, van een tv-programma. Vanochtend viel ik al zappend in een “katholieke kerkdienst” , die naar ik aanneem ergens in carnavallend Noord-Brabant of Limburg werd opgedragen. In eerste instantie wist ik niet wat ik zag! Maar het was echt een kerkdienst vzv ík begreep. Er werd aan het eind een vrolijk lied gezongen, een stukje tekst zie je nog staan, en ik vond dat een mooie tegenhanger voor dat andere programma , WNL op zondag, waar ik naar op zoek was.

Omdat ik het zo grappig vond, laat ik ook nog enkele andere foto’s van het uitgaan van de mis zien. De kwaliteit zou beter kunnen maar beter dan dit kreeg ik het niet.

Ik wens ieder die dat wil vieren een plezierig Carnavalsfeest. Zelf volg ik vol spanning die andere gebeurtenissen buiten onze landsgrenzen . Jongens jongens, wat een wereld is het ineens geworden….

(Niet) uit de bieb van Breskens - Al het blauw van de hemel

Het verhaal speelt zich af in Frankrijk, voornamelijk in de Pyreneeën. Emile is een jongeman die te horen krijgt dat hij de ziekte jong-alzheimer heeft en nog maximaal 2 jaar heeft te leven. Om te ontkomen aan zijn familie, die hem t.z.t. zeker zal willen wegstoppen in een tehuis, koopt hij in het geheim een  kleine camper en plaatst een advertentie op internet waarin hij vraagt om een reisgenoot. Deze persoon zal hem op zijn laatste reis begeleiden en tevens moeten bijstaan in het proces waarin hij langzaam (of snel, dat weten ze niet) achteruit zal gaan en steeds meer geestelijke en lichamelijke vermogens zal verliezen. Tot uiteindelijk de dood erop volgt.

Joanna, een jonge vrouw, is degene die op de advertentie reageert. Samen vertrekken ze (goed voorbereid) richting het zuiden.

Eigenlijk ben ik niet zo van boeken over ziektes (en oorlogen). Toen het me werd aangeraden in een boekwinkel heb ik het niet gekocht. Ook later heb ik het steeds laten liggen. Maar laatst op een verjaardag waren er 4 mensen die het gelezen hadden, en allevier waren ze even enthousiast. Zelfs iemand die een paar jaar geleden een familielid aan Alzheimer had verloren en die het boek net als ik in eerste instantie niet had willen lezen was lovend. En kortom, het boek werd me letterlijk in mijn handen geduwd.

Natuurlijk wordt het aftakelingsproces van Emile beschreven. Maar zacht en begripvol, ook al is het een tragisch proces. En er gebeurt zoveel meer. De contacten met andere mensen die ze krijgen onderweg op hun route. Het heftige verhaal van Joanne dat heel langzaam wordt onthuld. Haar hang naar meditatie en spiritualiteit, haar citaten, en de manier waarop ze beiden met zijn ziekte omgaan. De prachtige natuurbelevingen. En vooral: De relatie tussen twee vreemde mensen die ineens 24/7 bij elkaar zijn. Hoe zich dat ontwikkelt van gesloten afstandelijk naar warm en liefdevol. En dan het einde! Zó ontroerend.