(Niet) uit de bieb van Breskens - Al het blauw van de hemel

Het boek speelt zich af in Frankrijk, voornamelijk in de Pyreneeën. Emile is een jongeman die te horen krijgt dat hij de ziekte jong-alzheimer heeft en nog maximaal 2 jaar te leven heeft. Om te ontkomen aan zijn familie, die hem wil t.z.t. zeker zal willen wegstoppen in een tehuis, koopt hij in het geheim een  kleine camper en plaatst een advertentie op internet waarin hij vraagt om een reisgenoot. Deze persoon zal hem op zijn laatste reis begeleiden en tevens moeten bijstaan in het proces waarin hij langzaam ( of snel, dat weten ze niet) achteruit zal gaan en steeds meer geestelijke en lichamelijke vermogens zal verliezen. Tot uiteindelijk de dood erop volgt.

Joanna, een jonge vrouw, is degene die op de advertentie reageert. Samen vertrekken ze goed voorbereid richting het zuiden.

Eigenlijk ben ik niet zo van boeken over ziektes (en oorlogen). Toen het me werd aangeraden in een boekwinkel heb ik het niet gekocht. Ook later heb ik het steeds laten liggen. Maar laatst op een verjaardag waren er 4 mensen die het gelezen hadden, en allevier waren ze even enthousiast. Zelfs iemand die een paar jaar geleden een familielid aan Alzheimer had verloren en die het boek net als ik in eerste instantie niet had willen lezen was lovend. En kortom, het boek werd me letterlijk in mijn handen geduwd.

Natuurlijk wordt het aftakelingsproces van Emile beschreven. Maar zacht en begripvol, ook al is het een tragisch proces. En er gebeurt zoveel meer. De contacten met andere mensen die ze krijgen onderweg op hun route. Het heftige verhaal van Joanne dat heel langzaam wordt onthuld. Haar hang naar meditatie en spiritualiteit, haar citaten en de manier waarop ze beiden met zijn ziekte omgaan. De prachtige natuurbelevingen. En vooral: De relatie tussen twee vreemde mensen die ineens 24/7 bij elkaar zijn. Hoe zich dat ontwikkelt van gesloten afstandelijk naar warm en liefdevol. En dan het einde! Zó ontroerend.